Raising Hope izlemeye başladım. Tamam bir baş yapıt değil ama bana kendimi iyi hissettiriyor. Biraz abartayım mı, bu aralar çok abartıyorum zaten, bunu da abartsam sıkıntı olmaz bence. Hani hayatımıza giren herşeyin bir sebebi vardır derler ya, ben okuduğumuz kitapların, filmlerin dizilerin falan filan hepsinin izlememiz gerektiği zamanda izlediğimizi düşünüyorum. (biraz fazla mı abarttım.) Bu dizinin de benim için öyle olduğunu düşünüyorum. İyi geliyor, düzeltiyor, şu son bir aylık kabusu dindiriyor. Son izlediğim bölümü 1 haftadır tutuyordum. Bugün izledim ve Sabrina'nın yaptığını yapıyorum ben de. Kendimi güvende hissetmediğim için, kendime güvenmediğim için insanlar beni yargılamadan ben onları yargılamaya başlıyorum. Kendimi yetersiz gördüğüm için, yarışmaya girersem kaybedeceğimi bildiğim için yarışa girmeden onlara saldırıyorum.
Neden birinin benden daha iyi olması beni bu kadar delirtiyor. Halbuki herkes birşeylerde birinden üstün, birşeyler de kötüdür. Belki sözlü iletişimde onlar benden daha iyi olabilir ama ben de yazılı iletişimde daha iyi olabilirim. Herkesin iyi olduğu ve kötü olduğu konular olabilir. Herkes birşeyler de birilerinden daha iyidir. Ama hayatını kendini tanıştığın herkesle kıyaslayarak geçirirsen delirirsin.
Geçen hafta bana sizin on taneniz bir o etmez... dediğinde gerisini duymadım. Nasıl bir sinir krizine girdiğimi anlatamam, ömrümde ilk sayılabilir. Zaten sebepsiz rekabet içine girdiğim, ve itiraf edeyim kıskandığım, bir insan için yüzüme böyle söylenmesi... Ama devamı vardı. 'bu konuda'. "Sizin on taneniz bir o etmez bu konuda. Dinliyor musun, dinlemiyorsun beni, dinler misin beni, o sizden daha üstün demiyorum. Ama içerdeki yüz tanesi de sen etmez senin yaptığın işte. Dinlemiyorsun beni!" Yok dinlemiyorum. Dinlemedim. Bunların hiç birini duymadım. Sadece sinir krizi. Tek duyduğum ve bir haftadır kulaklarımda çınlayan "on tanen bir o etmez, değersizsin, değersizsin, değersizsin..." Diziyi izlerken şimdi o anı tekrar yaşadım ve farkettim.
Hayat bana çok zor. Dizilerden falan yaşamı öğreniyorum. Hiç ihtiyacım yokken, yeni bir duyguyla tanıştım, bir de kıskançlık krizlerim çıktı. Acaba şimdi gerçekten artık kendimi yetersiz görmeye mi başladım, önceden herşeyi yapabilirim hayalleri yaşarken?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder